پرخوری عصبی

بررسی اجمالی
پرخوری عصبی (boo-LEE-me-uh) عصبی که معمولاً پرخوری عصبی نامیده می شود، یک اختلال خوردن جدی و بالقوه تهدید کننده زندگی است. افراد مبتلا به بولیمیا ممکن است به طور مخفیانه پرخوری کنند - خوردن مقادیر زیادی غذا با از دست دادن کنترل بر غذا خوردن - و سپس پاکسازی شوند و سعی کنند کالری اضافی را به روشی ناسالم از بین ببرند.برای خلاص شدن از شر کالری و جلوگیری از افزایش وزن، افراد مبتلا به بولیمیا ممکن است از روش های مختلفی استفاده کنند. به عنوان مثال، ممکن است به طور منظم استفراغ خود را ایجاد کنید یا از ملین ها، مکمل های کاهش وزن، دیورتیک ها یا تنقیه پس از پرخوری سوء استفاده کنید. یا ممکن است از راه های دیگری برای خلاص شدن از شر کالری و جلوگیری از افزایش وزن استفاده کنید، مانند روزه گرفتن، رژیم غذایی سخت یا ورزش زیاد.

اگر به پرخوری عصبی مبتلا هستید، احتمالاً درگیر وزن و فرم بدن خود هستید. ممکن است خود را به‌خاطر نقص‌های خود به‌شدت و شدید قضاوت کنید. از آنجایی که غلبه بر پرخوری عصبی - و نه فقط در مورد غذا - به خودانگاره مربوط می شود. اما درمان موثر می تواند به شما کمک کند احساس بهتری نسبت به خودتان داشته باشید، الگوهای غذایی سالم تری را اتخاذ کنید و عوارض جدی را برطرف کنید.

محصولات و خدمات
کتاب: کتاب سلامت خانواده کلینیک مایو، ویرایش پنجم
نمایش محصولات بیشتر از کلینیک مایو
علائم
علائم و نشانه های پرخوری عصبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

درگیر بودن با شکل بدن و وزن خود
زندگی در ترس از افزایش وزن
اپیزودهای مکرر خوردن مقادیر زیاد غذا در یک جلسه
احساس از دست دادن کنترل در طول پرخوری - مانند اینکه نمی توانید غذا خوردن را متوقف کنید یا نمی توانید آنچه می خورید را کنترل کنید
مجبور کردن خود به استفراغ یا ورزش بیش از حد برای جلوگیری از افزایش وزن پس از پرخوری
استفاده از ملین ها، دیورتیک ها یا تنقیه بعد از غذا در صورت عدم نیاز
روزه گرفتن، محدود کردن کالری یا پرهیز از برخی غذاها بین پرخوری
استفاده بیش از حد از مکمل های غذایی یا محصولات گیاهی برای کاهش وزن
شدت بولیمیا بر اساس تعداد دفعاتی که در هفته پاکسازی می کنید، معمولاً حداقل یک بار در هفته به مدت حداقل سه ماه تعیین می شود.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر علائم بولیمیا دارید، در اسرع وقت به دنبال کمک پزشکی باشید. اگر پرخوری عصبی درمان نشود، می تواند به شدت بر سلامت شما تأثیر بگذارد.

در مورد علائم و احساسات خود با ارائه دهنده مراقبت های اولیه یا یک متخصص سلامت روان صحبت کنید. اگر تمایلی به درمان ندارید، به کسی در مورد آنچه که می گذرانید اعتماد کنید، چه دوست یا عزیز، یک معلم، یک رهبر مذهبی یا شخص دیگری که به او اعتماد دارید. او می تواند به شما در برداشتن اولین گام ها برای درمان موفق پرخوری عصبی کمک کند.

کمک به یکی از عزیزان مبتلا به علائم بولیمیا
اگر فکر می کنید یکی از عزیزان ممکن است علائم پرخوری عصبی داشته باشد، در مورد نگرانی های خود بحثی آزاد و صادقانه داشته باشید. شما نمی توانید کسی را مجبور کنید که به دنبال مراقبت حرفه ای باشد، اما می توانید تشویق و حمایت کنید. همچنین می‌توانید به یافتن یک پزشک یا متخصص بهداشت روانی واجد شرایط کمک کنید، یک قرار ملاقات بگیرید، و حتی پیشنهاد کنید که همراه باشید.

از آنجایی که اکثر افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولاً وزن طبیعی دارند یا کمی اضافه وزن دارند، ممکن است برای دیگران مشخص نباشد که مشکلی وجود دارد. پرچم های قرمزی که خانواده و دوستان ممکن است متوجه شوند عبارتند از:

مدام نگران یا شکایت از چاق بودن
داشتن تصویر بدنی تحریف شده و بیش از حد منفی
خوردن مکرر مقادیر غیرعادی زیاد غذا در یک جلسه، به ویژه غذاهایی که فرد معمولاً از آنها اجتناب می کند.
رژیم غذایی سخت یا روزه گرفتن بعد از پرخوری
عدم تمایل به غذا خوردن در جمع یا جلوی دیگران
دستشویی رفتن بلافاصله بعد از غذا خوردن، در طول وعده های غذایی یا برای مدت طولانی
ورزش بیش از حد
وجود زخم، جای زخم یا پینه روی بند انگشت یا دست
داشتن دندان و لثه آسیب دیده
تغییر وزن
تورم در دست و پا
تورم صورت و گونه در اثر بزرگ شدن غدد
علل
علت دقیق پرخوری عصبی ناشناخته است. عوامل زیادی می توانند در ایجاد اختلالات خوردن نقش داشته باشند، از جمله ژنتیک، زیست شناسی، سلامت عاطفی، انتظارات اجتماعی و مسائل دیگر.

عوامل خطر
دختران و زنان بیشتر از پسران و مردان به پرخوری عصبی مبتلا می شوند. پرخوری عصبی اغلب در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود.

عواملی که خطر ابتلا به بولیمیا را افزایش می دهند ممکن است عبارتند از:

زیست شناسی. افراد دارای بستگان درجه یک (خواهر و برادر، والدین یا فرزندان) مبتلا به اختلال خوردن ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به اختلال خوردن باشند، که نشان دهنده یک ارتباط ژنتیکی احتمالی است. اضافه وزن در دوران کودکی یا نوجوانی ممکن است این خطر را افزایش دهد.
مسائل روانی و عاطفی. مشکلات روانی و عاطفی مانند افسردگی، اختلالات اضطرابی یا اختلالات مصرف مواد ارتباط تنگاتنگی با اختلالات خوردن دارند. افراد مبتلا به بولیمیا ممکن است نسبت به خود احساس منفی داشته باشند. در برخی موارد، رویدادهای آسیب زا و استرس محیطی ممکن است عوامل موثر باشند.
رژیم گرفتن افرادی که رژیم غذایی دارند بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلالات خوردن هستند. بسیاری از افراد مبتلا به بولیمیا به شدت کالری را بین دوره های پرخوری محدود می کنند، که ممکن است باعث می شود دوباره پرخوری و سپس پاکسازی شود. سایر محرک های پرخوری می تواند شامل استرس، تصور ضعیف از خود، غذا و بی حوصلگی باشد.
عوارض
پرخوری عصبی ممکن است باعث عوارض جدی و حتی تهدید کننده زندگی شود. عوارض احتمالی عبارتند از:

عزت نفس منفی و مشکلات در روابط و عملکرد اجتماعی
کم آبی بدن که می تواند منجر به مشکلات عمده پزشکی مانند نارسایی کلیه شود
مشکلات قلبی، مانند ضربان قلب نامنظم یا نارسایی قلبی
پوسیدگی شدید دندان و بیماری لثه
عدم وجود یا نامنظم بودن قاعدگی در زنان
مشکلات گوارشی
اضطراب، افسردگی، اختلالات شخصیت یا اختلال دوقطبی
سوء استفاده از الکل یا مواد مخدر
آسیب به خود، افکار خودکشی یا خودکشی
جلوگیری
اگرچه هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از پرخوری عصبی وجود ندارد، اما می‌توانید قبل از بدتر شدن وضعیت، فردی را به سمت رفتار سالم‌تر یا درمان حرفه‌ای هدایت کنید. در اینجا چگونه می توانید کمک کنید:

تصویر بدنی سالم را در فرزندان خود، بدون توجه به اندازه و شکل آنها، پرورش دهید و تقویت کنید. به آنها در ایجاد اعتماد به نفس به روش هایی غیر از ظاهرشان کمک کنید.
وعده های غذایی منظم و لذت بخش خانوادگی داشته باشید.
از صحبت در مورد وزن در خانه خودداری کنید. در عوض روی داشتن یک سبک زندگی سالم تمرکز کنید.
از رژیم غذایی خودداری کنید، به ویژه زمانی که شامل رفتارهای کنترل وزن ناسالم است، مانند روزه گرفتن، استفاده از مکمل های کاهش وزن یا ملین ها، یا استفراغ خود القایی.
با ارائه دهنده مراقبت های اولیه خود صحبت کنید. او ممکن است در موقعیت خوبی برای شناسایی شاخص های اولیه اختلال خوردن و کمک به جلوگیری از پیشرفت آن باشد.
اگر متوجه شدید یکی از اقوام یا دوستانی که به نظر می‌رسد مشکلات غذایی دارد که می‌تواند منجر به اختلال خوردن شود یا نشان‌دهنده اختلال خوردن است، صحبت حمایتی با آن شخص در مورد این مسائل را در نظر بگیرید و بپرسید که چگونه می‌توانید کمک کنید.